Het oog van de tornado

Goedmorgen Collegae!

Wat een feest om weer een stukje op dit blog te mogen schrijven.
Collega N., je vorige brief heeft mij zeker aan het denken gezet. Stilstaan… Tja; eerlijk gezegd heb ik dat al in lange tijd niet meer gedaan. Eigenlijk ben ik alleen maar aan het doorracen. Wanneer mensen aan mij vragen hoe het met mij is hoor ik mezelf op ietwat hysterische toon roepen: “Druk, druk,druk; maar allemaal héél leuk hoor!!” Om vervolgens naar adem te snakken en snel over iets anders te beginnen zodat ik maar niet aan mezelf toe hoef te geven dat ik eigenlijk door de bomen het bos niet meer zie.

Stilstaan.. De laatste keer dat ik echt even stilstond was op het Oerol afgelopen juni. Terschelling nodigt uit tot stilstaan. Zodra ik op de veerdienst stap, sta ik stil aan de reling en kijk ik over het water. Met twee uur lang varen in het vooruitzicht gaat mijn brein in de relaxmodus en vind ik elke minuut weer een stukje van mijzelf terug.

Hallo koude handen en loopneus. Hallo wapperende haren. Hallo tranende ogen.
Hallo hoofd dat schreeuwde om weer eens goed doorgewaaid te worden.

Zodra ik aan wal ga ben ik schoon en heb ik weer ruimte om ideeën te ordenen, om te gooien en zelfs helemaal weg te laten zodat er ruimte ontstaat voor nieuwe ideeën.
Wanneer ik Terschelling bezoek tijdens het Oerolfestival heb ik vooral te maken met dat laatste. Nieuwe ideeën die ontstaan door de onnoemlijke hoeveelheid aan inspiratie die dan op te doen is in elke duinpan, op straat en in alternatieve theatertjes. Het is als een tornado vol van de geur van warm duingras, ruisende golven, wapperende jurken en haren, melodieën over hoop en liefde uit alle windstreken, een schreeuw om gehoord te worden, momenten van verbijstering, gelach, ontroering en bovenal beleving.

Afgelopen Oerol kwam ik, na 7 dagen meegewaaid te hebben, plotsklaps in het midden terecht. In het oog; waar alles stil en helder is. Het oog van tornado Oerol: TODOS van Lieke Benders. (www.hogefronten.nl).

Het betrof een wandeling voor één persoon. Je kreeg een wandelstok en een rugzak mee met daarin een flesje water, een poncho, een appel, een munt en een sleutel. Dit laatste diende om de verschillende houten hokjes op te maken die je op je wandeling tegen kwam. In elk hokje vond je een andere verassing en ook op het pad liep je tegen verschillende inspirerende spreuken aan.
De wandeling duurde ruim 2 uur. In het begin stapte ik nog stevig door maar naarmate de tocht vorderde was ik niet meer bezig met tijd. Ik was alleen nog maar aan het kijken, ruiken en voelen.
In je P.S. brief aan mij had je het over pop-up boeken; lopen door een beleving en open staan voor alles en iedereen die je daarin tegenkomt. Een dergelijke ervaring had ik met deze tocht. De zon scheen, er woei een koel briesje en ondanks dat er meerdere wandelaars deze tocht liepen kwam ik bijna nooit iemand tegen. Een tocht op zoek naar mijzelf.
Omdat ik hoop dat Lieke het niet bij deze ene keer zal laten en daarmee jullie de kans geeft om deze beleving ook eens door te lopen, ga ik niet te veel uitwijden over wat ik allemaal tegenkwam. Ik kan wel vertellen dat ik nog nooit in mijn leven zo vaak heb stilgestaan in 2 uur tijd. Niet alleen letterlijk maar vooral ook in mijn hoofd. En ik kan je verklappen dat dit een fantastisch gevoel gaf. Alsof er niet alleen boven mij maar ook in mijn hersenpan een wolkendek opende waar de heerlijkste voorjaarszon door heen scheen en alle donkere hoekjes in mijn brein even oplichtte.

Stilstaan… Vrij lastig wanneer je weer aan vaste wal bent en alles om je heen je uitdaagt zelfs sommeert om vooral in beweging te blijven. In reactie op jouw brief en als aanzet tot de mijne wil ik je de volgende foto laten zien die ik heb gemaakt tijdens mijn wandeling.

Sta even stil en hoor de wind door de naaldbomen ruizen, snuif de zoute lucht op

en luister naar wat je ogen je voorlezen:

Wat zoek je in de ander? Een vraag die je doet stilstaan bij jezelf en een heleboel andere vragen oproept. Ik vroeg mijzelf bijvoorbeeld af: Wat voor een mensen heb ik om me heen? Delen zij een bepaalde karaktertrek? Hebben ze bijvoorbeeld allemaal iets wat ik niet heb? Iets wat ik mis en daarom in hen zoek? Vind ik wel bij iedereen wat ik zoek? En wat nou als ik het niet vind; is een vriendschap dan gedoemd te mislukken? Komt een vriendschap dan überhaupt wel tot stand?

Mijn uiteindelijke conclusie was dat de mensen die ik om mij heen heb en dan vooral de gene waarmee ik de meeste nauwe band heb, iets zeggen over mijzelf.

Geen wereldnieuws.. maar toch zette deze gedachte mij aan tot het nadenken over waar ik dan toch zo op zoek naar ben en vooral naar het waarom?

Een klein zelfonderzoekje wees uit dat ik vooral mensen om mij heen heb die graag ideeën spuien, mensen die over deze ideeën uren kunnen praten en brainstormen, hun hart eraan verliezen en er toekomst in zien. Om vervolgens, (soms maanden maar soms ook een uur later) met een geheel nieuw plan te komen. Iets waar zij opnieuw hun hart aan verliezen.

Waarom vind ik deze mensen zo leuk?
Waarschijnlijk omdat ik mijzelf hierin herken. Ik voel mij veilig bij deze mensen omdat hun manier van denken en doen vertrouwd voor me is. Daarbij heb ik ook de neiging om mensen verder te helpen, advies te geven.
Wanneer mensen beginnen te spuien gaat er in mijn hoofd een klein fabriekje aan die de ideeën netjes onderscheidt, de rommel er tussen uithaalt en apart bewaard. Die gedachten kadert, in aparte doosjes doet en labelt, om ze vervolgens via de lopende band keurig op kleur in het schap te plaatsen.
Zo eens even kijken meneer; zullen we met deze boks beginnen? De gedachten, beelden en ideeën in de boks dansen en botsten tegen de wanden aan omdat ze niets liever willen dan ERUIT! Wanneer de deksel wordt gelicht is het magazijn er dan ook in een mum van tijd mee gevuld.
Godzijdank heb ik ze al geordend.. Laat het creëren beginnen!

Aan jullie, beste collegae wil ik de volgende vragen voorleggen:

* Waar word jij door aangetrokken in mensen? Kun je vertellen waarom?
* Hoe uit zich dit in je leven?
* Doe of zou je hier iets mee kunnen doen in je werk?

Ik hoor weer graag van jullie.

Een warme groet,
Collega R.