Hello stranger, nice to meet you!

'Excuse me, do you speak English?' zegt de lange man die net door een gebaar duidelijk heeft gemaakt dat hij me aan wil spreken. 

Ik sta in de rij te wachten voor een klein zaaltje in Berlijn waar ik naar een concert ga. De lange man wil weten of dit de rij is om de zaal binnen te komen. Ik schiet even in de lach want het is overduidelijk een rij en ja we staan voor de ingang van de zaal. Dan zeg ik dat ik hoop dat het de rij is om binnen te komen want anders sta ik er voor niets! De lange man moet lachen. Hij wil eigenlijk weten of hij nog wel kans maakt om binnen te komen en ik stel hem gerust dat hij zeker nog een  kaartje zal kunnen krijgen. 

Eenmaal binnen halen we wat te drinken en voor ik het weet staan we een enorm leuk gesprek te voeren. Hij blijkt uit Spanje te komen, ik vertel hem dat ik uit Nederland kom. En terwijl ruim een uur later de muziek harder gaat en de band bijna het podium op komt geeft de lange man zijn kaartje. 'Jesús' en hij steekt zijn hand naar mij uit. 

Ik schud hem de hand en zeg 'Nathalie'. We zijn geen onbekenden meer. 

Vreemden aanspreken is niet voor iedereen even makkelijk. Ik merk het vaak genoeg om te weten dat het zo is. Alleen kinderen lijken er totaal geen problemen mee te hebben een leeftijdsgenootje aan te spreken en er vervolgens hele avonturen mee te beleven. Zelfs als ze elkaars taal niet spreken zijn ze nog in staat het gezellig te hebben. Ze maken echt contact en dat is genoeg.

Volwassenen daarentegen laten zich vaak tegenhouden door allerlei smoesen. Zijn we in het buitenland dan is het de taalbarrière. Zijn we in ons eigen land dan voelt het raar om zomaar een gesprek aan te knopen 'want je kent die ander toch niet?'

Ik heb ook weleens gelezen dat we maar tot een bepaalde leeftijd nieuwe vrienden maken en dat dit sterk afneemt na een bepaalde leeftijd. Dit heeft er onder anderen mee te maken dat veel mensen op een gegeven moment gaan settelen bijvoorbeeld en dan vooral in eigen en gezamenlijke vriendenkringen leven. Logisch. 

Maar toch is het jammer...

Bron

In september was ik ook in Berlijn en bezocht toen een heel oude begraafplaats. 

Eenmaal weer buiten de poorten werd ik met enige twijfel aangesproken door een Duitse vrouw. Ze had gezien dat ik een camera bij mij had en vroeg of ik misschien foto's wilde maken van het graf van haar moeder, want het lag er nu zo mooi bij, maar zij had geen camera. Ik vond dat zo bijzonder en tegelijk zo volkomen normaal. Natuurlijk wilde ik dat voor haar doen! En samen wandelden we naar het graf. De vrouw vertelde me de meest fantastische maar ook droevige verhalen en pas aan het eind wist ik hoe ze heette omdat ze haar kaartje gaf. Het hele gesprek was zo menselijk en persoonlijk geweest, dat het niets uitmaakte dat we elkaars namen niet kenden.

Aan het einde van het gesprek vertelde ze dat ze getwijfeld had om me aan te spreken, omdat ze me niet kende natuurlijk en ik het misschien raar zou vinden. Maar dat ze uiteindelijk had gedacht dat ze het juist wel moest doen, juist omdat ik een vreemde was. 

'Dat zouden meer mensen moeten doen' zei ze 'gewoon vreemden aanspreken. 

We kunnen zoveel van elkaar leren als we weer gewoon weer met elkaar spreken...of we nu vreemden zijn of niet.'

En ze had gelijk. 

Bron

Collega's, maak deze week eens een lekker zinloos praatje met dat oude vrouwtje bij de bushalte. Spreek spontaan iemand aan in de rij van de supermarkt. Het maakt het wachten tot een feestje! Of knik eens vriendelijk naar voorbijgangers die je niet kent.......je weet nooit wiens dag je weer goed maakt.

Een vriendelijk knikje naar alle vreemden & bekenden,

Collega N.