zaterdag 4 augustus 2012

Liefde is.


Fietsend langs de Rijn kom ik de laatste paar weken regelmatig een klein, oud vrouwtje tegen met haar man. Hij zit in een rolstoel en zij duwt hem langzaam voort. Zo maken ze samen een ommetje. Misschien zit hij in een verpleegtehuis en neemt ze hem regelmatig mee naar buiten voor een momentje met zijn twee.
Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is wat ik zie: liefde.

Bron: Pinterest
Op een dag zag ik het echtpaar weer langs de Rijn hun bekende ommetje maken toen er een windvlaag kwam. Het dunne, zachte, grijze haar van de man vloog even omhoog en landde vervolgens als een slordige pluk weer op zijn oude hoofd. Zijn vrouw stopte langzaam met lopen en streek met een liefdevolle aai het haar van haar man weer netjes over zijn hoofd. Ik werd geraakt. Wat een ontzettend mooie beweging…zo’n aai over zijn bolletje. Hierna duwde ze hem weer langzaam voort en ik fietste met een glimlach door.

Liefde. Als ik soms om mij heen kijk, het nieuws volg, verhalen lees of hoor dan twijfel ik weleens aan haar.
Aan het bestaan van echte liefde, liefde voor elkaar, ongeacht wie of wat we zijn of doen. Maar ik weiger. Ik wil niet twijfelen aan de liefde, ik wil er voor altijd in geloven. Noem me een idealist, een hopeloze hippie. Ik zal je gelijk geven en mijn schouders ophalen. Al vecht de halve wereld met elkaar, staan er zoveel mensen elkaar naar het leven, liefde is en overwint altijd.

Donderdagavond werd ik geconfronteerd met een bijzonder programma; Strijders voor de liefde. Een reportage door Sipke Jan Bousema over de liefde tussen man en man, vrouw en vrouw. En hoe dat in veel landen nog altijd een taboe is. Nu weet ik dat wel en ik vind dat moeilijk te begrijpen, maar als je dan weer geconfronteerd wordt met beelden en verhalen van de intense haat en onbegrip die nog altijd bestaat verspreid over de hele wereld…dan breekt mijn hart en snap ik er helemaal niets meer van. Hier in Nederland is er over het algemeen veel tolerantie, gelukkig. Het bewijs daarvan is de jaarlijks terugkerende Gay Pride in Amsterdam. Vandaag trekken daar weer vele boten door de grachten, volgeladen met de meest fantastisch, feestelijk uitgedoste mensen. En vanaf de kant...juicht men met liefde deze liefde toe.
Kon dat maar overal denk ik dan…juichen voor de liefde. Álle liefde.

Bron: Pinterest
Wat mij in het bijzonder raakte in de reportage van Sipke Jan, was het oersterke doorzettingsvermogen van de mensen die elke dag, vaak met gevaar voor eigen leven, moeten strijden voor de liefde. Dat ze ondanks alle onbegrip en geweld, toch blijven geloven dat de liefde waar zij naar verlangen mogelijk is. En dat is prachtig. 
Zou iedereen maar een stukje van die positieve strijdvaardigheid hebben, dat onbeperkte geloof in de liefde. Dat zou toch werkelijk fantastisch zijn?

Vandaag ben ik bij een bijzondere bruiloft van twee vrienden, een huwelijk tussen man en vrouw. Vandaag varen er een heleboel mensen door de grachten van Amsterdam en juichen nog meer mensen ze toe, voor de liefde tussen man en man, vrouw en vrouw en eigenlijk alle liefde daar omheen. Vandaag zal er ergens op de wereld een kind zijn dat 'ik hou van jou' zegt, in welke taal dan ook. Vandaag zullen er ongetwijfeld nog wel meer liefdesverklaringen zijn...tussen kind en moeder, opa en oma, tussen goede vrienden en zelfs op eigen wijze tussen dier en dier. En vandaag zal de oude vrouw haar man weer voortduwen langs de Rijn. En als het waait zal ze zonder daar iets voor terug te verlangen, zijn verwaaide haren gladstrijken over zijn oude hoofd. Want liefde is. Altijd. Wat er ook gebeurt.
Daar mogen we niet aan twijfelen.

Haal vandaag nu eens voor één keer, net als ik, je schouders op en hang ongegeneerd de hippie uit. Sta bewust stil bij de liefde; niet wat wij er soms zelf van maken...maar gewoon zoals zij is.

Een bontgekleurde, uitbundige & liefdevolle groet aan iedereen!
Collega N.

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Ik hou van jou/jullie:D Om de mooie stukken die jullie schrijven en om de fantastische personen die jullie zijn:D
xx Marloes

marianne zei

Ben een paar weken terug zo ongeveer in janken uitgebarsten hierom: http://www.kickstarter.com/projects/452010736/bridegroom-an-american-love-story

En dat is dan Amerika.. Als je in NL opgroeit weet je dat iedereen die anders dan de norm is af en toe het nog steeds moeilijk hebben, maar je vergeet de keiharde realiteit uit zelfs landen als de US. Dat je jarenlang met iemand samen bent, maar niet in het ziekenhuis erbij mag zijn en dat je niet als familie gezien wordt voor de wet. Dat de familie van je partner je aan de kant kan schuiven en meer rechten heeft, ondanks dat ze je partner jaren geleden hebben verstoten om wie hij was. Kon niet veel doen, maar heb een paar dollars bijgedragen aan dat project.

Collega N. zei

@Marloes: Je bent een schat, dank je wel. Liefs en love yous terug! x

@Marianne: Dank...ik ga dit later eens rustig bekijken. Het kan mij ook ontzettend raken, dit soort dingen. Het zorgt ervoor dat wat we hier hebben niet als vanzelfsprekend gaan zien. Dat er nog altijd gevochten moet worden te houden wat we hebben, te zorgen dat het nog steeds beter wordt. En...dat we nooit vergeten dat er mensen elders zijn die het nog zoveel moeilijker hebben...en dat we hen ook moeten helpen.

Liefs,

Collega N.