We keken uit naar een middagje dwalen door Amsterdam, in de voetsporen van een jonge artistieke fotograaf (zo één met van dat Tarzan-haar en dromerige ogen) die ons de fijne kneepjes van het vak zou leren. Op de terugweg zouden we onze foto's vergelijken en verrast kunnen constateren dat de plaatjes die we die middag hadden gemaakt duidelijk veel professioneler waren dan de foto's die we ooit eerder schoten.
Maar zoals het wel vaker gaat met verwachtingen verschilde ook deze behoorlijk met de realiteit.
Onze mysterieuze vereeuwiger bleek een wat oudere norse man die als vakfotograaf voor de 'kijk-eens-jongens-wat-een-grote-boom!' - fastfoodketen werkte. De workshopruimte was gevuld met een stuk of 10 mensen met tassen en koffers vol camera's en lenzen. Vriendin T. en ik kwamen nog vol hoop binnen en jubelde een "Goedemiddag!" waarna we plaats namen op een vensterbank, in de veronderstelling dat we straks wel naar buiten zouden gaan. We werden gevraagd alsjeblieft ook een stoel te nemen. Een beetje ongemakkelijk schoven we tussen onze mede-deelnemers en probeerde we zo goed als dat ging de koffers en tassen, het gebroken been van een man en de rammelende tafeltjes met lege theekopjes te ontwijken. De al zittende mensen zeiden geen woord en keken apathisch langs ons heen. Vriendin T. en ik keken elkaar aan; niet wetende wat met de situatie aan te moeten.
De workshop begon, of liever gezegd: ging verder. Blijkbaar hadden we de introductie gemist en waren we nu bij het onderdeel 'historie' aanbeland.
Ondanks alle vernuftige digitale apparaatjes waar de Mac-fotograaf een groot deel van zijn carrière mee gewerkt had, stond er een enorme flip-over in het lokaal waar onder begeleiding van verschillende uitgeprinte afbeeldingen een drie uur durende workshop op uitgeschreven stond. De flip-over was duidelijk al heel wat jaren in gebruik.
De boodschap was helder:we waren het na-blijf klasje.
Na ongeveer twee minuten was ook onze blik glazig geworden en lieten we de woordenstroom die volgde over ons heen komen, zo nu en dan werden we opgeschrikt door een prachtige foto van de hand van onze leermeester, die we door mochten geven. Al snel begrepen we dat er door ons niet gefotografeerd zou worden vandaag. Wij waren namelijk de amateurs waarover de fotograaf zich elke keer weer verbaasde. "Hoe kan het toch zijn dat er nog altijd mensen zijn die wel een mooie camera kopen maar geen snars van de basis van fotografie begrijpen en dan foto's maken op 'modus automatisch'?! Deze laatste woorden werden zowat uitgespuugd.
De boodschap was helder: we waren het na-blijf klasje. De leerlingen die tijdens de fotografie-les niet op had zitten letten en nu drie uur strafregels moesten schrijven. Onder bezielend oog van een vakman die nog iets van zijn kennis op ons over zou proberen te dragen; de engel.
Flip-overblad na flip-overblad werd omgeslagen onder de begeleidende woorden: "Snappen jullie dat? Mooi! Dan zal ik het wel goed uitleggen." De deelneemster naast mij zat vervaarlijk onderuit gezakt weg te trekken en links van vriendin T. vergeleken drie mannen de grootte van hun lenzen. Een dappere deelneemster schraapte uiteindelijk haar keel en riep dwars door het pleidooi tegen Sigma-lenzen heen "is er misschien tijd voor pauze?!". Dat was er; zelfs met verse koffie (die al twee uur in een kan zat maar dat terzijde).
Na de pauze waren de stoelen van een aantal deelnemers, waaronder die van mijn buurvrouw, leeg. Dat was spijtig voor hen want nu ging onze trainer pas los! Hij had de benodigde voorkennis in onze hoofden gestampt en vond het dan toch eindelijk tijd worden voor wat toepasbare theorie: De opname instellingen op je camera. Opgelucht ging iedereen weer rechtop zitten. Hier hadden wij arme amateurs al die jaren dat wij met onze auto-modus fotografeerde, naar uitgekeken.
Een aantal weken na de workshop maakte ik mijn eerste foto waarbij ik de 'M' van Manual gebruikte. Ik zorgde dat mijn ISO-waarde, diafragma en sluitersnelheid op elkaar afgestemd waren. Maakte een test-shot met het handige knopje links onder op mijn Canon (waar ik nooit van begreep waar die voor was) en klikte tevreden op de ontspanner. Dit was het resultaat:
Jee..! Bij dezen wil ik meneer de fotograaf toch hartelijk bedanken voor de nuttige uitleg en geef ik toe dat de basis broodnodig was! Nu zal ik hard gaan oefenen. De hand-out met aantekeningen zit in mijn tas en pak ik er zo nu en dan nog eens bij. Omdat ik weet dat er onder onze lezers ook veel fotografie-fanaten zitten voeg ik de hand-out toe als bijlage. En denk erom: De theorie is de basis!
En wil je een beetje serieus genomen worden als amateurfotograaf? Kom dan nooit of de nimmer meer aan de auto-modus. Die is ten strengste verboden!
Wanneer een collega nog vragen heeft: stel ze me dan gerust. Dan pak ik mijn flip-over er nog even bij.
Een kleurrijke groet,
Collega R.
------------------------ Bijlage --------------------
1 opmerking:
haha schitterend!Bij het lezen van je verhaal heb ik de hele cursus weer herbeleefd. Het eindresultaat, je foto, mag er wezen. Ik zeg: op naar cursus 2, 'de praktijk'.
Een reactie posten