Het kwam binnen als een blok beton, hangend boven het dak van de boerderij van mijn ouders. Ik hoorde wat mijn zusje zei; de kabel liet los en BENG!! daar lag ie; voor mijn voeten:
Mijn zusje vindt mij burgerlijk. |
| www.knittingandpurling.com |
Ik ben nu 25. Een jong ding. Toch komt het steeds vaker voor dat mensen aan mij vragen of het niet eens tijd wordt voor.... Wanneer ik dan één wenkbrauw zo hoog mogelijk optrek kap ik de oplettende luisteraar wel direct af. Maar er zijn er altijd die gewoon doorpraten. Waarna er een voorspellend nee 'nu' nog niet maar 'ooit' wel - conversatie plaats vindt. Alsof er een 'laten we trouwen, een huis kopen en een zooi kinderen verwekken - dag' bestaat. Eén moment waarop je de beslissing neemt het leven wat je tot nu toe leidt op een laag pitje te zetten om je vrouwelijk bestaan volledig aan je baarmoeder en het aanrecht te wijden.
Het is te belachelijk voor woorden dat ik, geboren en getogen in een zeer geëmancipeerde maatschappij, er zulke gedachten op nahoud en mezelf bang maak voor een dergelijk moment. Misschien komt het omdat ik opgevoed ben door een generatie die voor zichzelf heeft leren zorgen en zich alles behalve afhankelijk van elkaar wilde opstellen. De vrouw lag geen stro-breed meer in de weg haar eigen boontjes te doppen; en dan eens niet in de keuken.
Het vechten voor je onafhankelijkheid is misschien een soort 'oergevoel' wat ergens wortel heeft geschoten in mijn brein. Wanneer er gevraagd wordt naar het moment dat ik een ander oergevoel, die van voortplanting en verzorging, eens toe ga laten, ontstaat er concurrentie. Want er kan maar één gevoel de baas zijn. Maar is dat wel zo?
 |
| www.weheartit.com |
Tegelijkertijd droom ik van de keuken die ik over een maand in een nieuw huis zal hebben; de potten met eigengemaakte jam die in mijn kelder op de planken zullen prijken en de pup die we volgend jaar zomer willen opvoeden. Deze twee werelden liggen mijlenver van elkaar vandaan. En dat is waar de paniek vandaan komt. In mijn hoofd moet het één eerst voordat aan het ander begonnen kan worden. Want anders kom je er nooit meer aan toe.
De realiteit is dat het huis, de potten jam en de pup veel dichter bij mijn leven in het hier en nu liggen dan de motor en de lage haren. Ben ik het moment dan al voorbij?
Voordat ik in een officiële quarterlife crisis terecht kon komen, trok ik de conclusie dat er niet zo'n moment bestaat. De werkelijkheid is dat ik een huis heb gekocht. Bij volle bewustzijn. Dat ik niet kan wachten om er met mijn lief een eigen stek van te maken. Dat ik voorlopig het kleinste kamertje als studeerkamer zie en ja, eerlijk toegegeven; stiekem wel eens fantaseer over hoe het er ooit als babykamer uit zal zien. En waarom niet. Want ook dat is een wens.
En Nieuw-Zeeland dan? Daar kan voor gespaard worden. De lange haren? Forget it! De Spaanse lessen en drie studies? Waarom niet? Wie zegt dat ik mijn leven in een bepaalde volgorde moet leven? Waarom niet de boel zo nu en dan eens door elkaar gooien? Het blijft een leven.
Voor nu moet ik mijn zusje gelijk geven. Ik ben momenteel ontzettend huisje, boompje, beestje. Echter; het rijtje is daarmee niet af. Wat dachten jullie van: huisje, boompje, beestje, studietje, motortje? Klinkt mij heel avontuurlijk en vooral niet burgerlijk in de oren.
Collega R.
1 opmerking:
Lieve dochter,
Neem van mij aan; het leven gaat zoals het gaat! Je maakt keuzes in de veronderstelling dat die op dat moment goed zijn en die je, om welke reden dan ook, altijd weer bij kunt stellen. Zolang het jouw eigen keuze is, is er niets mis mee. Maak gebruik van de dingen die op je weg komen en die je aanspreken. Laat je niet leiden door die buitenwereld en doe, zoals we jullie altijd hebben bijgebracht, vooral dátgene waar je gelukkig van wordt!
Wees niet bang om het "normale" patroon te doorbreken maar doe dat alleen omdat je het zélf wilt en niet omdat je vindt dat het moet of omdat je denkt dat anderen dat van je verwachten. LEEF, dat is het belangrijkste!
Een kus van je ( oude, wijze) mams
Een reactie posten