zaterdag 31 maart 2012

En de rest is stilte

En toen was er zaterdag ineens geen nieuw blogbericht.
Geen Collega & Collega mail, facebookbericht of zelfs maar een tweet.
Toch waren  er maar weinig lezers die ons hier op attendeerden.  Iets wat verschillende oorzaken kan hebben:
a) we hebben maar twee lezers;
b) onze lezers hebben wel wat beters te doen dan zich druk te maken over een blogbericht;
c) onze lezers verwachten dat geen bericht goed bericht is; een stilte in een storm van nieuwe ontwikkelingen en verassingen. Ze houden hierom (enthousiast afwachtend) hun mond dicht.

Laten we voor het gemak uitgaan van punt c.
Dan volgt hier een verklaring:

Lieve (vele) lezers,
Ik was het gewoon glad vergeten. Sorry.

Dit gezegd hebbende kan ik jullie vertellen wat ik dan wel ondernomen heb zaterdag.
Ik heb afscheid genomen. Afscheid van een oude man die alles had gedaan wat hij moest doen en alles had gedaan wat hij wilde doen. En nu was het klaar, basta, finito.
Maar de man ging niet dood. Althans, niet op het moment dat hij er klaar  voor was. Juist op het moment dat hij vreugde beleefde aan een onvoorziene gebeurtenis hield zijn hart op met kloppen en verliet hij de aarde.  Verdrietig? Geluk? Misschien wel beiden.

Mijn geluk was in ieder geval dat ik bij een toneelstuk zat. Het betrof hier HUIS. Een familievoorstelling van 8+ van Het Filiaal.
Waar het voor anderen een dag in een lange periode van afscheid betrof, duurde mijn afscheid maar drie kwartier. Een proefversie met een rauw randje.
Ik was onder de indruk van de gelaagdheid in het stuk. Als volwassenen haalde ik een boodschap uit het spel wat zoveel wilde zeggen als: LEEF!  Laat je niet leiden door to do’s van anderen maar volg je eigen pad en geniet.
Voor de aanwezige kinderen, die de kunst van leven vaak nog wel verstaan, speelden zich hier een situatie af waardoor doodgaan iets werd waarover je gewoon kan praten. Iets wat logischerwijs volgt op leven en waarvoor je niet bang hoeft te zijn.

Zijn we bang? Bang voor de dood?
Als ik voor mijzelf spreek kan ik zeggen dat ik als kind vooral bang was voor wat ‘daarna’  kwam. Mijn moeder drukte het uit als ‘ bang zijn voor het onwetende’.  Mijn oplossing was toen maar mijn eigen hiernamaals te bedenken. Een plek waar ik na het leven graag naartoe zou gaan.  En zo verdween de angst geleidelijk. Voor dood zijn ben ik niet meer bang. Dood gaan is een ander verhaal.

Gisteren nog mocht ik Shakespeare visie hierop aanhoren via het personage Hamlet. Huiveringwekkend goed vertolkt door Peter Vandemeulenbroecke in de bewerking van het Noord Nederlands Toneel.
…Wie zou in pijn en ellende willen leven, als niet de angst voor dat wat na onze dood komt, dat onontdekte land, waaruit geen reiziger ooit terugkeert, onze wil verlamt en ons nog liever dit vertrouwde lot doet dragen dan vluchten naar iets dan ons onbekend is? Zo maakt het denken lafaards van ons allemaal en verziekt de somberheid de vastberadenheid en verzanden belangrijke ondernemingen door dit gepeins in loze woorden.

De mens als bange reiziger die het avontuur niet aandurft.
Maar spreekt Hamlet hier nou over de dood of het leven als groot avontuur?



Er zijn of er niet zijn;
Dat is waar het om gaat.

…. En de rest is stilte…..

3 opmerkingen:

marianne zei

Yep, voor mij een variatie op C. Ik weet dat jullie druk zijn en dat er soms wel eens niets kan zijn (dat en zat in het buitenland en was bewust AFK, dus in de drukte van de achterstand inhalen ben je het ook niet geheel bewust).

Kim zei

Voor mij geldt dat ik het zelf vaak druk heb met van alles en nog wat (okee, vooral een baby) en dat ik maar een paar keer in de week de tijd neem om blogjes bij te lezen. Dat moment is vandaag.. Dus had het me nog niet eerder op kunnen vallen dat er geen bericht was. Optie D? ;)

Unknown zei

Mooi Rensje.

Ik kan nog inspiratie opdoen rondom de recensie die ik moet schrijven! :-)